Da fugla kvitre i Løvtann-bakken
Og vatne sildre i sand og grus
Kom Stora-Mester’n med skjegg i nakken
Og «Lyckans stjärna» åt gråe hus.
Han kom med vår’n og rinnisledraget
Ja, stundom kom’n e viku før.
Og vi i skogen vi gikk i age
og vente vårvind og sang frå sør

Men fekk vi sjå e rinnisle vippe
Omkring på tunet i trav og ring -
Kom Stora-Mester’n med stav og knippe
på dag og time om første sving.
Da gikk det budstikke rundt i hemma:
Nå såg vi Mester’n, da er det vår’n!
Og midt i økta hu matmor-Emma
lætt klokka slø i sitt stabburstårn.

Han sang e vise, det var den samma
Som alle mintes frå år tel år -
Om fattigjinta som vogge skamma

I blåe bølger en vemodsvår.
Ved kremmarskista vi sto og tidde
Da «Lykcans stjärna» tok tel å gå -
Men livet blekne da pila glidde
forbi en påså med roser på.

På glohet skålkaffe kunne’n blæsa
Me’ skjegget sto som en jungelskog
Og støtt så måtte’n få lov å læsa
Og bla i «Børnenes Læsebog.»
Han les med finger’n og tøgg og mumle
Og i et solbleke skjortebrøst
Det var som låt frå e innstengt homle
Me’ skjegget nikke i vest og øst.

Da trosten skvatre i Løvtann-bakken
Og høsten fingre på fly og fjell
Gikk Stora-Mester’n med skjegg i nakken
Og «Lyckans stjärna» en disig kveld
Han for med høst og rinnisledraget
Ja, stundom reste’n e viku før.
Og vi i skogen vi gikk i age
og vente vårvind og sang frå sør.